koştum..
karanlığıma araladığın damla damla ışıkların peşinde
küçük, kırık ve ufalanmış hatıralar uğruna
delik deşik ettin yalnızlığımı..
ucundan tutulacak hiç bir yanı kalmadı kimsesizliğimin
gecelerin somurtarak sunduğu
soğuk ve acı sessizlikten başka...
bir de nafile kaçışlarımdan kalan paramparça yüreğim
zehirli bir ok gibiydi sözlerin..
şimdi en ağır savaşlardan kalan yıkık bir şehir gibiyim
içimde ibret olsun diye saklıyorum
nice umutlarla dolu yıkık dökük binaları
nice hayallerle dolu bahçeleri..
ve gözlerimden süzülen denizleri...
sen bilir misin?
karanlık ve soğuk sokaklarda iki büklüm dolaşan
küçük bir kedinin gözlerindeki umuda hasret yaşamayı?
kocaman acı bir lokma gibi nefes almayı?
yüzündeki bütün çizgilerin eriyip gitmesini?
gülmek istesen de bir daha gülememeyi?
bilir misin?
oysaki
seni
sevdim ben..
hiç bir sevginin içine alamayacağı kadar
ve hiç bir sevgiye benzemeyecek kadar
yapayalnız sevdim...
şimdi parçaladığın yalnızlığımlayım
hastane odalarında kaybolan sessiz bir çığlık gibi
en acı gitmeler birikiyor yüreğime
sen sanki bir zannetmeydin, bir farzetmeydin
ve bir hayaldin suların maviliğinde kaybolan..
şimdi topla götür benden
rutubetten paslanmış gözlerime
ve ruhuma saldığın yalancı güneşleri
çünkü sadece toprak yakışır ölülerin üstüne.
.
Hakan Zengin