KIRMIZI...Kırmızı bir iskelet asılı başucumda Rengi yorgun gözlerimin kıyısında Hele ki demlenirken bin bir imgeyle. Sağalttım bu gece hüznü Yok sayıp da kaybolmadan nöbette her daim Kıvrandığım o boyutsuz mekân Belki de bir müsvedde kadar durağan Ve kırılgan şu hükümsüz gece. İnkâr edemediğim bir tahakküm Sersefil ve ne çok çekince Soluklandığım kıyısında ne varsa Rengi yine kırmızıya çalan Yer gök izafi o sağanakta Göz gözü görmez iken. Haydi, koş sen de sevgili Bilirim ki yine tutmayacaksın elimden. Ne gam, Taşıdığım yük yeter ikimize de Kaybolduğun o gün olsa da miladım Başlangıç bildiğim o hazin ve yoksun kılındığım Yaprak savurduğum takvimdeki tek izlek Altında imzan. |
Özlem Demirkaya &*.*&