sen bitsin dedin de ben bitmedim mi?



şimdi karşıma çıkıp
unuttum dediğim mağrur duruşunla
hesap kitap işine giriştin
ki borçlu hep sendin hatırla
ömür denen kendime has evimin odasında kiracıydın
düzenli ödemelerine alıştırdın
bozulan ne var ne yok tamir ettin
ve
ansızın kirayı ödemeden çekip gittin
ben yoksu(n)lum o günden beri.



hangi gönlün hüznünü giyindin kara bahtına söyle
güneş doğmaz mı oralarda
o yüzden mi örümcek ağı bağlamış bakışlarını
tertemiz gönlüme diktin
her yer toz duman
kafanda dünden kalma sorular
cevapları bende yok
sorma.


biz seninle kör bir kuyuya atılan taş gibiydik sonu meçhul
üstümüz gözyaşı dolu.



dört mevsim sana benzerdi bir zamanlar
iklimi bozulmuş gözlerinden zamansız akan çiğ taneleri
beni de sürüklerdi göğermiş umutlara
tutunurdum son bir hamle ile
ah nasıl da çabalardım düşmemek için
ayağımın altındaki sandalyeye ilk tekme senden olurdu
elim boğazımda
ölmemeye direnişti bu
nefesim nefesine karışırdı
çözerdin düğüm olmuş yüreğinden beni.



bak,
sana hasret kalan dudaklarım matemde
ne bekliyordun geride kalandan
siyah cümleler dökülür ortalığa
sevdam kara bir peçe
yüzümün yaraladığın yerlerini örter
halbuki neler ummuştum bilsen
gözlerimde büyüyün sen
kaplarken dünyamı
bir çığ gibi üstüme düşmen ihtimal dahilinde bile değildi.



off sorma
yaşadığım günün arkasını
karanlıklar yoruyor
yarasalara sor
en iyi onlar tanıyor beni
asılı kalıyorum odamın camına bir zaman
gözlerim görmüyor
kulaklarım ayak sesini kaçırma telaşından zonkluyor
bitmiyor bekleyişler
bitmiyor
ne zaman ödeyeceksin bedelini
asıl sen onun cevabını ver.



Ayvazım DENİZ