19
Yorum
20
Beğeni
5,0
Puan
1703
Okunma
Ben en çok:
Gururumdan kaybettim baba;
Kendimi anlatmak için çabalamak,
Ağır geldi hep bana.
Yalnızlıktan yorulur mu insan?
Çok yorgunum baba.
Hayattayım diye,
Yaşadığımı sananlar oldu, yanımda,
Yakınımda..
Bendeki bu gereksiz sabrı,
Genlerime borçluyum da,
Merak ediyorum aslında,
Eksilmeyen acılar bana,
Kimden miras kaldı baba?
Onurundan başka;
Neyi kalır insanın yanına derdin,
Yokluğunda..
Pek öyle değilmiş hayat baba.
Senin anlattığın kadar,
Temiz değil bu dünya.
İnsanlar yarışıyor adeta,
Sanki en çok kalp kırana,
Ödül veriyorlar sanırsın.
Bana;
Asaleti öğretme artık baba,
Olgunluk da bu sefer, sende kalsın.
Hiç de kıymeti yokmuş, baksana..
Anımsıyorum da;
Saçlarımı ne kadar dikkatli tarardın,
Hani bir tek teli kopsa,
İncilerim dökülecekmiş gibi, korkardın.
Tamda o saçlardan,sürükleye sürükleye,
Yıprattı hayat beni baba.
Sen bana hiç sesini yükseltmedin,
Hep anlayışla baktın gözlerime,
O yüzden ben hiç,
Alışmadım kötü sözlere.
Bazen karşı kaldırımda durup öylece,
Işığını seyrediyorum uzun uzun.
Hissedersin belki,
Korursun yine beni,
Anlarsın kimi zaman,
Ne çok acı çektiğimi.
Vazgeçiyorum sonra,
Hiç bilmese diyorum,
Daha iyi.
Yoksa! Hayat beni,
Seviyor mu baba?
Hani kedi bile ciğeri,
Çarpa çarpa yermiş ya..
Hatırlar mısın:
Ne olursa olsun, sen hep iyi ol derdin,
Öyle olunca, daha çok üzerler,
Hem de hiç umursamazlar, demedin oysa.
Büyüklük sende kalsın derdin birde,
Eden bulurmuş, nasıl olsa.
Kimin ne bulduğu,
Umurumda değil baba.
Ölmüşüm ben,
Katilimi assalar da,
Bir daha,
Gelir miyim dünyaya..
Çocukluğumu öyle özledim ki!
Neşeyle oynadığım günleri,
O duyduğum sonsuz güveni,
Kollarından çok,
Yüreğiyle kucaklayan seni,
Ayıp değil ya,
Bide nazlanmayı çok özledim.
Hayat:
Herkesin nazını,
Çekmiyormuş baba,
Biraz,
Geç öğrendim.
Zülfiye ERDOĞAN
5.0
100% (21)