Tutunamayanlar- MahkûmUfukta bulutlara tutunuyor gün bir balık ışık yutuyor bir martı balık bir bebek şimdi doğuyor bir ihtiyarsa perde perde ölüme yaklaşıyor ‘’ Açma kapısını kafesin.’’ açılıyor. - Gardiyan! koşuyor mahkûm kalabalıklara coştu sanıyor bastığı toprak kan bürümüş eteğiyle bir kadın gözlere göğüs kırparak ziyan ediyor mahkûmları Patinaj çekiyor akıl, eziyet ekiyor dudaklar mahkûmun içinde kaldırımları giyinen sokaklar aldırmıyor Kaçıyor içinden kadının açıyor bir başka kapıyı Sevinç çığlıklarına kurulu parkta gölgede oturduğu usturadan geçmiş meşe leşi bir yanındaysa çocukların neşesi Yemyeşil kızları kaçırıyor rüzgar dalların ucundan mahkûmun kucağına gözyaşı gömülüyor avucundan toprağa kızlarla koyun koyuna Eksiliyor bir yanı eskiyor özgürlüğe dair umutlar düşünüyor kızıla bürülü bayanı düşüyor göğsüne sıcacık bulutlar düşünüyor ki umutlar eskidikçe ruhu üşüyor unutuyor kızıl kadını ve kaldırımlı sokakları uyutuyor acısıyla yeşil kızları ardında Kapıları kapatan gardiyan ardına düşüyor mahkum kendi kapısını kapatıyor. |
içi
içine içine uzanan bir şiir... çok içli.
tebrik ederim.