sen ey hercai
kılı kırk yaran mahir kazulet
kalbimi yakıp
yalnızlığımı pişirirken ocaklarda
sen yanmaliydin ateşler üşüdüğünde


heyhât
bahtı biçilmiş şehirler kuruyorken
kayıp düşleri de nereden çıkardın
bu sessiz kayboluşu uzaktan izlerken
varoluşunun avuntusumuydu kuşların


Ah güneş
şehrin keşmekeşinde buzul tanrılar
birleşip ayinlerde aşk dağıtmaktalar
ve sonra tapmaktalar
ateşe suya
güneşe aya
zifiri ordularda alnı âk askerler
daha murâda ermeden ölmekteler


ya mehtap
eski bir şarkıyı dolamışda diline
yıldız bakışlı yârine seslenmiş;


ey yâr!
korkma savaşım sensin
yıldız ordular yağdığında denizlere
gün geceye
ay mehtâba dönüştüğünde
kipriklerini uzat kulesinden aşkın
rapunzel kıskansın kipriklerini
bir çırpıda kessin saçlarını
ve sonra
öpüp kaçayım
daha bir güzel parlayan gözlerini..