umut
ıslak rüzgarın ıslığı
göğü saran fümelenmiş renk duman elini çekiyor sudan kenarındayım hiçliğin yorgun zaman başucumda boşluğu kemiren kaygı yaprak yaprak dökülüyor bit yeniği düşlere ne sıkıcı mevsim değil mi beklemek kabuğuyla dişlemek gölgeliği misafir kuş yuva telaşında ağ örerken söylediği şarkılar veda edemeden rüyalar var değil mi yakışmıyor üzerine yaşanmışlık resmini siliyorum her karemden çocukluğum günlük güneşlik bir tuvalde üzerimde durmalı kuşlar gelmiş yine topluyor içimdeki biri tüm nar tanelerini keşke görünse insanlık ıslak rüzgar ezdi nar çiçeğini gerçi güzel/di insan geriye kalan bir avuç umut muratcanbolat şiirimi güne taşıyan kıymetli kurula yorumları beğenileri puan ve favori seçimleriyle destekleyen saygıdeğer kardeşlerime canı gönülden muhabbetle.. |