59 plymouthbuldum en sonunda seni Manchester banliyösünde. otele koştu acilen bütün uzuvlarımız. susamış ten. susamışken… ve sunderland… çok aradım seni yorulmadım peşinden dünyaya tur bindirmekten ama gartside garden sabahını birlikte soluyacaktık ve belki dönünce, beyoğlu’nun ıslak kaldırımlarını birlikte öpecektik. zabıtalara sataşıp, istiklal’in duvarlarına türküler yazacaktık 59 plymouth fury christine’ımla bir kadir inanır-türkan şoray filmi seyredecektik açık havada en sonunda buldum zannetmiştim yoksa kırmızı kafalı çilli bir galler kızı mıydı tenimdeki yaraları içen… “bak içime gör beni” diyor ne güzel bir Britanya sabahında türkü mırıldanmak sen artık en uzak yerlerde kanat ıssızlığını ben istanbul’a yıkılıyorum geceleyin ve elbet mutlak daha iyidir berber salih’in babacan gülüşü bir İngiliz bankında sabaha kadar ağlamaktan… RÜZGAR |