Hz. Ali (Kv) Efendimiz buyurur ki;
"Allah' ı, istediklerimin olmamasıyla bildim"

İnsan bu alemde dert, keder çekmese, nefsinin her istediği olsa,
bilmem ki bir kez yüreği yanarak "Allah" diyen kimse gibi "Allah" der mi...
Bakınca görülür ki bu alemde en çok çileyi, derdi Allah'ın Rasulleri, Nebileri, Evliyaları ve onların izinde olanlar çekmiştir.

Hakikat böyle olunca bilmem ki bu alemde dert çekene sevilmeli mi üzülmeli mi...
Hele ki o dertler insanı Allah'a götüren yola yolcu etmek ve menzile ulaştırmak içinse...
Böyle olduğu içindir ki;
"Derman arardım derdime, derdim bana derman imiş" der Niyazi Mısri...

Hakiki derman, kurtuluş ancak Allah' ı bilmekle ve bulmakla olur çünkü...

Bu alemde bulduklarımızı hep bu alemde bırakır gideriz.
Elbette ki çektiğimiz dertler, kederler, sıkıntılar canımızı acıtır,
Sabrımızı zorlar...

Lâkin Hikmet penceresinden bakınca aslında her biri birer müjde ya da hediye gibidir Hak' tan...

Zira Rasulullah Sav. Efendimizden öğrendiğimize göre;

Cennet, dünyada insanların istemediği şeylerin ardında gizlidir.
Cehennem ise istedikleri şeylerin ardında gizlidir...

"Gönlümün hitabını dinleyin biraz beyler.
O kuytu vahalardan bunlar dökülen şeyler."

demişsiniz...

"Nefsimin hitabını dinleyin biraz beyler" deseydiniz bunları demezdim.
Ama Gönül olunca hitab eden Gönül Yâr' in mekanıdır...
Gönül fani olanı değil bakî olanı ister düşüncesiyle Gönül Hitabı'nıza Hitaben döküldü bu cümleler...

İyilik ve güzellikler dilerim.
Gönlünüze sağlık.
Saygılar,selamlar ile...