Biz ki Çocuktuk
Biz ki Çocuktuk
Bir umuttu bizimkisi: gözlerimizle haykırmak Resmi unutulan baharları kucaklamak Zemheri soğukta kalbimizde doğan güneşi Mendil satan kız çocuklarına saklamak. Uzandığımız çimlerde müptelası olmuştuk: Gecenin koynunda Yıldızların dudaklarına dokunmanın. Kandığımız bir oyundu yaşamak; Hunharca öldürülmüştük her perdesinde. Lekeli, siyah beyaz bir fotoğrafta Sus işaretiyle bir ömür yaşamak Rüyalar taşarken gözlerimizden. Her çığlığımız bir şiir Ruh bedende mütebessim Gelecek endişesi: kıpırdaşan bir gölge; Uğramazdı semtimize dört mevsim. Mahzun olmak ayıptı Şarkı söylerken kâinat Dünya ceplerimizde kayıptı Ona sımsıkı sarılanlara inat! Biz çocuktuk: Suskun kuklalarla konuşurduk Anlatmadan önce anlamayı unutanlara inat. Kimimiz pembe, kimimiz akça tenli Bilirdik aynıdır rengi bütün gölgelerin Bir çocuk mu? Adını bilmeden olurduk senli benli… Gökkuşağını boynumuza dolardık Hazinesi dökülürdü sokaklarımıza Gülenle güler, solanla solardık. Harikuladedir: Bahçede güllerimiz, gökyüzünde aylarımız Masumduk, çünkü Kumdandı bizim saraylarımız… |