üşüme
İlla yaşanmış olması gerekmez;
Biten gün ömürden düşmüş sayılır. İlla yaşamış olması da gerekmez Sönmüşse soba, Oda,ölmüş sayılır Çünkü soğur. Cevaplaması hep güç oldu benim için Nasılsın diye sorma İyiyim ben, Bildiğin gibi işte.. Bilmediğin kadar da yalnız. Gözlerimde kupkuru yaş... Hırıltısı dinmiş Göğsüm; bir durgun deniz, Kalbim; kırık tekne, Batmış.. Elleri çiçeklerle dolu, Kolları boş Ağaçlar da yalnız mıdır sevgilim? Ormandır belki de yalnızlığı hiç bitmeyecek olan Yalnızlığı her ağaç kadardır çünkü Gitgide büyüyen Gün geçtikçe çoğalan. Dışarda hayat nisan kokuyor, Sen kokuyor rüzgar. Perdeyle pencere arasında kokluyorum; Sedyeye bulaşmış kanı Ve serum kokusunu Ve tanıyorum morgun soğukluğunu,ellerimden. |
orman ıssızlığında katıksız hüzün yüklü bir şiir.
Güne yakışan yürek sesini hayranlıkla okudum...
Müthişti...
İçtenlikle kutluyorum...
Saygılar...