alçaldı hizası toprağın
bir eli havada eski bulutlar
yok oluşun dudaklarından öpüyor
bu konuşan şarkı haklı

ılık ah
ben merkezli bir söylev
binlerce yıllık coğrafyadan
kopup gelen dağların aşkı
kayalara vurdukça yeniden
sevgiyle dolduruyorum bağrını denizlerin

şimdi vakit karanlığı tadıyor
bütün zamanların aynası siyah
eski örtünün altında saklı gelecek
dans ediyor ölüler aynı yörüngelerde

bir adım daha ilerisi dalgınlık
uyuya kalmış sanatkarın çenesine saplanan kanca
çekildikçe içi savrulan yeni hissedişler
anlamsızlığın girdabına dalmak istiyor

durduk durdurulduk arası
ilk hayat belirtilerinin ağlayan yavrusu
dünden bu güne ışık sağan yalancı
kanatlarının kuyusuna at bizi
ve yorulduğun yerde bırak

ve artık bir son aramıyorum kendime
göğsünde tanrı uykusu
inanan sonsuzluk savaşçısıyım ben.