uzaktık...

soldu güller, laleler
geçip giderken mevsimler
merdivendeydin
merdivendeydin ve yıldızlar uzaktı daha sabaha
siyah bir kazağa bakıyordum yansıyan ışıkta
cama yaslanan hanımeli
gülümsüyor tek başına
umutlu bir beklenti
yükseliyor çiçek çiçek
gelin olmuş ağaçlar
büyük bir seremoniye hazırlanıyor doğa
biz
kayboluyoruz rüyanın içinde
ellerimizde hiçliğe yatırılmış ümitler
ve ardımızda pusların ardında gerilerde kalan dünler


ardı sıra
bir rüzgar
hafif bir meltem etekleri havalandıran
küçük bir esinti saçları savuran
kıpkırmızı yanılgılar yayılır menzile
kaybolurken ben
o maviye hapsolan gride
düşler saçılıyor her yere
ahenkle
...



sonra yollar, uzaklar
ayrıklıklar ve dudaklardan dökülen vedalar
ah yanılgılar
hüzünlerde yürüdüm
saklı bahçelerin ayazında
kor kor adımlarda dar zamanlardan geçtim
tüm köprüleri beyaza boyadım sen bulasın diye
lakin
sabahlar akşamların gölgesinde kayboldu
günün solduğu yerde tüten bacalar
saçak altlarında kayboldu kırlangıçlar
savrulurken tiz bir tren çığlığı
bakmadım gidenlere
biliyordum boştu sokaklar
yıkılmıştı anadan üryan hayaller
ağır örtülerin altına saklandı aradığım umutlar
kırılan dallar yığıldı yerlere
sonbahardı gözlerimde örtünmeye çalışan
son yaprak düşerken
kederle yere
bahara açılan kapıydı
uzaklardan zihnime dokunan


zaman anılara vuruyor
hülyalara dalmış bir kadın
seyir benim seyrim değil!
renk artığı
çıkan buğu gözlerimi yakıyor
bırakıyorum karartılara dalmayı
çok uzaklarda bir gölgeye rastlıyor benliğim
iki adım sonra
bir düş vurgunuyla vuruluyorum kaldırımda
yeşil ışık yanıyordu oysa...




Bodrum/Mart/2014
Maide Özgüç