boşluğun içinde bir kelime düşkünü



...


çivi yazısıyla
yalnızlık şiirini yazan şairin
gece kuşu yüreğiydi kent
ve dağılan kalabalığın
geride bıraktığı kirli gün
denizin çarşafına yazılan
bütün harflerin arınmış haliydi

söyle dedim
söyle bana
paragraf başı sokakların sonuna
hangi üç noktayla koyulur aşk
intihar giyinmiş hantal virgüller
yavaşlatırken manasını hayatın
hangi rüzgara vermeli cümleleri

söyle dedim
söyle bana
içime sığarken bütün varlığıyla evren
sevgiliyi nasılda sığdıramam yüreğime
kendimden sakındığımı
sözcüklerle nasıl anlatabilirim

sağı solu kırgınlıktı
körkütük sarhoştu alfabesiz ruhu
ağır yarasıyla kaldırdı başını
darmadağın bir dünyanın
milyonlarca acısıyla baktı

sakallarında
ölü çocukları gördüm sonra
dört duvar giyip aklıma
tecrit ettim dilimi
ki saçlarından akıyordu yalnızlık
gözlerinde saklıydı bir kadın
dudaklarının u dönüşünde
yasaklı düşleri vardı

utandım
acımadım
üzüldüm
kavradım içindeki telaşı
sormadım
cevapsız bıraktım yarasını

kırdığım kalemini öpüp
soğuk bayat çayına
gri dağınık odasına
şairsizliğimle selam verip
adımlarımı yıktım kapının eşiğine

yalandı yazdıkları hepsi yalan
gerçekte yalandı
şiirdi gerçek yalan
kurguydu herkesin yaşadıkları
yazdıkları herkesti
birazda
kendiydi yalan

...

öylesine mühürlenmiş kağıtların mezarlığı...