Ve kar ile yar bir olup şaire efkâr oldular.

Rüzgâr ıslık çalıyor, dışarısı zemheri,
Tepelere kar, aklıma nazlı yar düşüyor.
Beyaz bir ipek gibi sarmalamış tüm şehri,
Sokakta çocuklar, saçakta kuşlar üşüyor.

Derin bir sessizlik çökmüş sıcak hanelere,
Çaylar demini almış, kestaneler pişiyor.
Ah şu hayat yok mu, nelere gebe, nelere?
Her kış, bağrında gizemli bir bahar taşıyor.

Ömür yokuş aşağı kızak gibi kaymakta,
Gönül bir gül peşinde kaç mevsimdir koşuyor?
Takvim yaprakları vuslat için gün saymakta,
Direnen bedenim hâlâ sevginle yaşıyor.

Kömür gözleriyle gülümsüyor kardan adam,
Tüm kederleri süpürmüşçesine coşuyor.
Oysa donuk bulutları da ağlatan nidam,
Çığları devirip, sıradağları aşıyor.

Kapkara günahları gizleyip s/aklarken kar,
Kargalar toprağı değil, içimi deşiyor.
Düşen her tane şiir, beste, ruhumda efkâr;
Yüreğime har, aklıma nazlı yar düşüyor.

22.01.2015

Muhittin Alaca