umutlarım batarken bir bir okyanusun derin mavilerine
sevgiyi tanımıştı körpe yüregim seninle birlikte yar
ellerimden tutup çekmiştin sevda şehrinin semalarına
eylemler yarattın sen benim düşlerimde bir akşam sonu
yılların besledigi sevdamızı kimseler yıkamazdı hani

bir binanın tepesinden atacakken kendimi aklıma geldin
kendime degilde kalbimde yaşattıgım sana kıyamadım işte
solyanımda bir sızı var yüregim kanıyor damla damla
hasretin volkan olmuş yakıyor bedenimi eritiyor anlasana
ben seninle sevdim bu hayatı sensiz yaşanılmıyorki bee

gözlerinde kaybolmayı düşlerdim saçlarına dokunabilmeyi
haykırmak gelirdi içimden bian sana seni ne çok sevdigimi
bir korku kaplardı işte o an düşüncelerimi ya kızarsan
yelken indirmiş gemi gibi kaybolurdum hüzün deryalarında
sen hiç bir zaman bilmeyeceksin ama ben seni çok sevdim

suskunlugumun bir sebebi vardı sen farkında olmasan bile
gün boyu gözlerim seni arardı baktıgım her bir yerde
gülüşlerinde kaybederdim kendimi hayattan koparcasına
nefret duyardım kendimden sana yakışmadıgım için
taşıyamazdı sevdanı bu yürek zaten sevmek kim ben kim...

gönlümde açılan bütün beyaz sayfalar karardı şimdilerde
öylesine yorgunki umutlarım öylesine kırgınki duygularım
herkes sevginin mutlulugunu yaşarken neden ben acı çekiyorum
dogdum dogalı aglayan kaderim neden bir gün olsun gülmüyor
fakir olmayı garip olmayı benmi istedim benmi yazdım kaderimi


E R K A N