Abdullah bin Revaha’ya...

atıldığımda dünya karanlık bir geceydi
-yalnızlığım ne vakit geçti elime-
yıldızlar vardı serin göğümde
bilmiyordum adım nedir, marifetim ne?
bir ses işittim gizlice:
-insan pek zalimdir ve kapar gözlerini
korkuyordum kainat dönüyordu fikrimde
gözlerim karanlığı dağıtsın diye açtım

kelebeğim seni kurtaracağım bu karanlıklardan
ama ölüyorsun diye de mahzun değilim
sen sabahını bul, sonsuzluk diyarını gez!
öyle bir sabahki bu, ayrılığı bilmez
yüzün gülsün adem yok kelebeğim!
yaratan yarattığını zay’etmez...
sözlerim karanlığını dağıtsın diye saçtım

atıldığımda dünya karanlık bir geceydi
henüz ben açar açmaz gözlerimi
sabah tüm sevinciyle artık benimdi
elemlerim, korkularım benden değildi
çiçeklerim bahçemde nihayet yeşerdi
kainat bana şekerlerinden verdi
yürüdüm gökkuşağının üzerinde göğe
yükselen ruhuma mukaddes bir can geldi.
yüzlerin karanlığını ağartsın diye geldi.