BEN SENDEN İKİ KERE VAZGEÇTİMBen senden iki kere vazgeçtim Koyu bir yalnızlık seçtim kendime göz beni görmez İçimde bir garip sarhoşluğu yenilmişliğin Her gözyaşım gözümde donar yalnızlığımdan... Biri selam verse hakeza Boşalacak seller bilinmez limanlarımdan Adını yalnızlık koyduğum her çocuk Yanaklarımda soluyacak acımı dudaklarını bükerek Kelime arayan cümlelerden bir kitap vardı bende Arasında kuru bir sen,ıslak bir ben saklardım Buruk hatıralardan kalan tek acımı O aralıkta yaşamaya çalışmıştım Ben senden iki kere vazgeçtim... O kitapta kayboldu ardından Hayat galip ben yenik herşey terketti beni Uzaklardan dumanı var kendi gelmez sevdaların Kime baksam bir parça sen yapışmış çehresine Küllüm olmuş bir bedene hapissin haberin yok Yok olan bir hayatta adıma sende yer yok Bu kadar yok arasında kör bir zavallıyım Bir zavallı Zulmüne gözlerini yok sayan Bir sensin bende beni hiç yaşamamış sayan Dönsende yazıkları kaldıramam hayatımızdan Senli bir sabaha katlanmak içimden gelmez Söktüm içimden seni hoyratça Yakın gelen her uzaktan kaçtım koşar adımlarla Uykusuz kalışlarıma sor inanmazsan nasıl titrediğini bedenimin Aynalara sor sen olduğunu söylesin susuş nedenimin Ben senden iki kere vazgeçtim Biri gittiğinde Biri bittiğimde Ben senden iki kere vazgeçtim ... Gülşah Gayret Tekirdağ _ |