KİRLİ GÖZ BEBEKLERİDüşten bozma uykuların artıklarıydı gözlerimdeki Karanlığa binlerce iblis uzanıyordu günahlarımdan Avuçlarımda içi boş, köhne kelimeler Acım, benden biraz daha büyükçe, enkaz! Kimsesizliğim bu kalabalık döngüde benden hayli alacaklı öksüzüm biraz Sepya duygulardan fakir kimsesizliğimi almışım sırtıma İçimdeki kanamanın tadı yapışmış suskun dudaklarıma Gırtlağa kadar taş dolmuş üşüyerek gurbetlerim Yeniden yazmak istiyorum her şeyi Kahramanca gecelere sığınan gözyaşlarından Basamak yapmak kirli göz bebeklerime Aydınlanmamış her sokağın adını unutmak Yeniden başlatmak istiyorum yarım bıraktığım masallarımı Benden daha çaresiz bebeklere süsleyerek anlatmak Çok şey anlatabilirim aslında Kendini sokmaya meyletmese bu zavallı dilim S/aklımda can veren bu dalgalanmalardan sıyrılarak Çok çiçeğe boyun eğdire bilirdi kimsesizliğim Bir bakışa anlata bilirdim oysa Bu kadar esmer susturmasaydım söylediğim şarkılarımı Ölmeye özenen bu naif bedenden Bir ’’ben’’ ayıklayacak kadar vuslat içilebilirdi aşk şarabı... Çocukken de arabeskti hayallerim Tekil kalan her cümleye ayrılık sığdıra bilirdim Göçmeye ramak kala dönen her kuşa Sırma gibi sözler söyleyip sevdire bilirdim kendimi... olmadı Yeniden öldürürdüm kendimi Doğmak için merhametten bir dağın saçaklarına Belki o zaman bir şans daha uzanırdı Bu yarım hayallerle yitirdiğim deli aklıma ... Gülşah Gayret Tekirdağ |