Bugün yine akşam
Karanlık kabus gibi yokluyor cenderesini
Ve ardından bir baskın,bilinmedik bir pusu yemişiz gibi
Ruhumuz fokur fokur kaynayan bir kazan gibi nedense
Sonrası endişe,
alıp bir duvardan diğer duvara
Bir sokaktan diğer sokağa sürükleyip
götürüyor bütün umutlarımızı.
Nerede vuracak nerede öldürecek belli değil
Yine de direnmek zorundayız,yaşamak…
Ki biliyoruz ölmeden umutlar tükenmez efendim.


Hayat bilinmedik açmazların çıkmaz sokaklarında
Sayısız sorunlarıyla doluydu.
hani nereye dokunsak
Orada bir yara muhakkak kalıyordu.
Ve tıpkı biriktirdiğimiz şiirler gibi
her gün biraz daha çoğalıyordu bu yaralar.


Çoğaldıkça dalgalı denizler gibi savruluyorduk
Bir kıyıdan başka bir kıyıya.
Tutunmak istesek bir kayanın ucuna
Ucu sivri dikenler gibi batıyordu her bir yerimize
Yani bize nefes almak yoktu efendim.


Bize nefes almak yoktu efendim
Çünkü biri biterken
Biten biri, diğerinin başlangıcı oluyordu.
Umutlarımız da böylelikle taşınıyordu bir diğerine
Umutlarda sürükleniyordu tıpkı bizim gibi.



Ve şimdi durmadan sürüklenen bir hayatın içinde
ne yana dönsek
Hangi akşam gelse
Boğulur gibi oluyoruz umutlarımızla birlikte.
Oysa biz çıkmayan candan
umutlar tükenmez onu da biliyoruz efendim
Ve ne olursa olsun yaşamak için
var gücümüzle direnip teslim olmayacağız efendim.


kasım/2014