"Al işte yoksun oyuncağı kalbimin zehir zemberektir"



sen yoksun kimse yok
gözlerimi çıkartıp koyuyorum kabrinin yanına
varsın başım gözsüz dönsün eteklerinde
varsın Samsun asfaltına sürülen izlere düşsün

ey hüküm:
Ey en doğal;
değermi bu dünya sensiz yaşamaya
kalkıp yakıyorum ayışığını
gecenin ve herşeyin durulmuş yarısında kar
üşüsemde titresemde yola vuruyorum kendimi
kendimi döşeyerek geçiyorum
satılan toprağın kan dolu dehlizlerinden
"evet" yoksun boynum bütün eğimlerde
tepeme damızlanıyor it başlı küheylanlar..

gittin bir gün sessiz sedasız
tüm renklerin çocukları ağladı
göğe baktı ’niye gitti" dedi
vuslata dayanan Yusufcuk kadar aşık
elimizdeki son zeytin dalını kıracak kadar Züleyha kaldık

harlandı ateşin koru
sussak yeryüzü sallanır
dilimizi ifade eder kül
ve düğümlenmiş sözcükleri çözer

senin bakışındır dehasınca ışıldar yolumuza
unutmayacağız pürüzsüz göğümüzü süsleyen gülüşünü
unutmayacağız bütün sıfatların yakıştığı mavi gözlerini
bütün rediflerin kıvılcım gibi içimize döşediği Nutkunu: Unutmayacağız

---Daha şafak
--Daha güneş
-Daha isyan
Hayatım mumu söndür yazıyı boşalt-