Katledilmiş bir sabaha daha açıyorum gözlerimi…

Seni seviyorum çığlıklarıyla alelacele yıkıyorken yüzümü
Bakire kanı ile kutsanmış nevresimlerimde üç damla öd suyu
İffetsiz kirpiklerden süzülen

Ve
Aslında
Ben
Sana varabilme telaşıyla bu yüzden sıvazlıyorum
Retinama kol kanat germiş
Tüm erekte kaslarımı dairesel!

Açıyorum gözlerimi katledilmiş bir sabaha daha…

Halen devam ediyor kasıklarıma boşaltmaya
Sintinesindeki tüm kirleri
Lanet olası dev ıslak bir Kadırga fütursuzca

Gri tonlarında yapış yapış köpükler
Kolonilerce o an peydahlanıveriyor maviliklerimde
Denizlerimde kural tanımaz korsanlar cirit atıyor

Ve
Aslında
Ben
Seninle sevişebilme telaşıyla bu yüzden içiyorum
Dört bir yanımı çevreleyen tuzlu sularını Mavi Marmara’nın!

Gözlerimi katledilmiş bir sabaha daha açıyorum…

“Söylemiş miydim?” Dediğim unutkanlıklarımdan bir kum saati
Akıtıveriyor zamanı ense kökümden kalçalarıma
Olabildiğince zarif

Sevgilim!
Seninle sevişmek sahra çöllerinde Kızıl tonlarında titreyen
Miyosen yangınlar gibi diyor ardından yeni yetme bir orospu inleyerek

Ve
Aslında
Ben
Seninle ölebilme telaşıyla bu yüzden boşalıyorum
Kuzgun tüylerime dokunabilecek kadar yaklaşan her ölümlü bedenin ruhuna
Adını sayıklayarak bin pişman!

(Yıldıray KIZILTAN)