Şiirlerindeki her mısrasında
Bubi tuzakları vardır şairin
Atılacak her adıma
Dikkat edilmelidir bu yüzden
Gizemli karanlığında ilerlenecek şiirin…(yk)


.
.
.

Sen miydin? Yüce Konsül!
Hiç acımadan Bastille hükmü veren
Müptezel ruhuma

Ve
Kokarken nefesim açlıktan, bilincim yarı saydam;

Yığıldığım Sırça köşkünün kapılarında
Cehennem köpekleriyle beni korkutan
Sen miydin?


Peki
Ya
Kurumuş topraklarımın örselenen çatlakları
Tek damla suya muhtaç iken
Kanatlı zebanilerin elden ele geçirdiği
O
Ölümcül ferman!

Görenler var…

Ferman mührü
Seninmiş Yüce Konsül!

SÖZCÜKLERİN YALAN CENNETİNDEYİM ŞU AN…

Hiç duymadığım şarkılar kekeme avuntusu
Dilimi bilmeyen kadınlar ömür törpüsü
Söz jonglörlüğüm alın yazgısı

Nefretim ise sadece sana…

İntikamım için gün sayıyorum
Yüce Konsül!

-NOTAFOR-

Kaldırıldığında yalvaran eller semaya
Titredi ayaklar altında ezilen toprak…

Ve
Geliverdi işte dile
Birdenbire
Korku dolu bakışlar eşliğinde…

“Ne beklersiniz ki sanki semadan?

Haydi
Gömün ellerinizi derinlerimdeki karanlığa
Hiç düşünmeden…

Karanlığımdadır çünkü gerçek kurtuluşunuz...”

(YILDIRAY KIZILTAN)