Ayrılık gün yangınında gel!
Karanfil ağartısında/
Dem olduğunda/

Al çizgili fistanların
Kızıl ayalarında/
Koca göğü yalayan
Azgın yamaçlarda…
“Zehiri zıkkım kül karası
Ekmeklerin ciğer ayinlerinde”


Gel/ki!
Ödü kopuk zamanlar uyansın
Yüzü elma kadınlar haykırır
Kimsesiz ölülere ağıt
Perçeminden/
Söz oluklarında tümce/
Zarflar gönderilir evlere
Baban yer zindanlarında
Çocuk…


Şimdi;
Söz bitimi
Üç sala durağı
Ne güzel öldüler
Sen bilmezsin ey ahmak
Kaderdi bu kefene yazılı zırva


“Sarı hüzün pişiriyor kadınlar
Ak yalaçlarda…”
Ellerinde acur kokusu
Saçları karayemiş/
Dil söküklerinde gizli
Kader otları…


Üstü soluk alıçlara pislemiş kuşlar
Çünkü kanatları kırık/
Dalda kesiliyor tenleri
Özgürlük zangoç dillerde
Sevgi turları yok/
Çeşmeler küskün
Dilimsiz ekmek
Bahtsız yarınlar


Kalemler dönüyor
Cahil yüzlerde/
Aç bebe solukları
Dinsiz lokmalar
Say beni/
En verimli çağımda
Adamdan…

Ölüm turla yüreğimi
Şimdi rüzğara fısıldayacak
Bakışlarım/
Onur dallarında…


Bu türkü bitmez mirim
Bu türkü bitmez…