BİZ
Sevgilerini yüreklerinin içinde saklayarak
Besleyerek çocuklarını büyüten Ana-Babaların çocuklarıyız Biz Gözlerine bakarak Mıknatızla çeker gibi Bir bakıştan Davranıştan Anlardık söyleneni Mutlu olmaya özlem duyan Dile gelmeyen Sevgilere aşığıyız Sessiz Suskun Ve bir türlü Tam da anlayamadığımız Biz Çırpınıp durduk Kuru bir ağacın yaprakları misali Aynı tastan içtiğimiz Su Aynı kaptan yediğimiz Yemek Elimizle böldüğümüz Ekmekte Buluşurdu ellerimiz Sevinci, acıyı Yoksulluğu bölüşürdük Künyesi yazılmamış Suskunlukların fırtınasını Bulutların sakladığı yağmurlar içinde Kuşları Kuzuları Toprakta ki Tohumları sevdik Biz Adı konulmamış Aynamız Yağmur çukurunda biriken suda Kendi yansımamıza baktık Hayal ile gerçek arasında Bütün yansımalarımız Yanılgılarımız İlkin sen düşerdin gözüme Kendi aramızda Konuşmadan anlaşırdık biz Gün seni çoktan terketti Yetim kaldık hepimiz Düştük sabah vakti Ağaçlardan yağmur damlalarıyla Bir ulus gibi çoğaldık Birikmiş bir çukurda İşte öyle birbirimize girdik Milyonlarca su damlası Hepimiz bir bardağa Bir zerreyken bir damla Bir damlayken Yağmurlarla ırmaklara Göl olduk Deniz olduk Kimimiz kaldı Ansızın Teni kurumuş Bir toprak parçasında Biz Sevgiyi saçlarımızı annemizin taradığı Kemik tarakta Üçe ayırıp ördüğü beliğin ucunda ki Bel lastiğiyle bağlayıp Üstüne kırmızı kurdalenin Kelebeğinde kondurduğu Gönüllerde büyüdük. Bağlandık birbirimize.., Nurten Ak Aygen 1.11.2014 |