ne sükut ne gurur, kötüye mezar
korkuya esirmiş, görmek ne çare
sabrın oyununu hep şeytan bozar
insanlık alışmış bütün dertlere.

bin çeşit günahı, yaşar gibiyiz
çoğu keyfi çoğu, zoraki şiddet
o eski edepten hiç kalmadı iz
nasıl eksilsin ki dert ilelebet.

uhdemizde kalan o her çeşit güç
ruhuma kavgayı hırsı haykırır
hakikatten geri, taklitte gülünç
insanın kalemi böyle kırılır.

şuursuz kitleye mesele vermek
her safhası sancı büyük bir sorun
onlar ile aynı çatıya girmek,
bu yüzden sonu yok her mahvoluş-un.

maddeye manasız yapışıp kalan
her zaman vakitsiz gaflete düşer
karanlık dünyaya destursuz dalan
nefis ki insan da hayrı bozan şer.

her ateşe mağlup mes’ul gölgeden
bir çare arayan aczi çıkarmak
hala sıyrılmamak garip bir neden
zor mu insanlıktan, nefreti kırmak.

fikri harap eden bulanık zihin
her vak’a da metres, bıçak yarası
bir an kadar kalsa şüphe de rehin
insanmış insanda o yüz karası.

bu davada insan mekana esir
sanki buz kesilmiş namlı bir katil
her çağda yeni bir günah diriltir
bütün çirkinlikler sağılır çil, çil.

ölüme söz senin bense Ram olmuş
İcab eden neyse bin defa kabul
bu gönül içinde hep seni bulmuş
vücut ki toprakta eriyor pul, pul.

sureti dışında farklı görünen
nefsinden başkaya kırılmayan diz
duadan hayırdan uzak sürünen
günah ki ruhumda koca bir deniz.