yağmurun yağdığı ve izlerin örtüldüğü mevsimlere düşen aşklar

kendimde olduğum ama çıkışı bulamadığım yol daralması

hiçliğe yatırılmış varlığım ve yolunu kaybetmiş umutlardır geçip gidemediğim

kalıyorum ve kalmıştım çoktan

...


sokakların sessizliğine eşlik eder içimdeki betonu kalın duvarlar
ellerim isyana mendil sallayan asi mülteci
katran kokulu burukluktur aklıma düşenler şimdi
şehirler dolusu ıssızlık ve bavullar dolusu yük gibi
bağ bozumuna denk gelen ürünlerin kavuşmayan yalnızlığıdır
zor değildir oysa bir sevdayı yaşamak
kaç menzilde varamadığım yerdi burası
kentin bulvarlarında suskun insanlar
kaybolur sisler arasında inandıkları hülya
kimi sarar bilmem ki bu puslu hava
kimi öper alnından düştüğüm kalın perdeli gece
bakış tığım sokak lambasının feri dokunurken yüzüme
karanlığa küfrettiğim yerdeyim
çelimsiz saat ve sıska zamandır bilirim aldandıklarım
irademin eşsiz yenilgisine
övgüde bulunan veçheye doğrulttuğum namlu dur benliğim
en çok kendiyle kavgalı


bakıyorum
iki adımla tamamlanacak yolun sonunu getiremiyorum
affet sevgilim adımlayamadıklarımı



darmadağın tutkuların ören yeri miydi söyleyin aşk
başka duyguların altında ezilen her hisse yataklık eden bir zan
yarı baygın cümleler sus içimde
oysa
yolcular hapsolmazdı bilmediği gri’ye



hiç bir şeydim!
kimim dediğimde
aklımla duygularım arasında ki köprünün kalın surlarını yıkmanın
kolay olmadığını anlamak ilk büyük şaşkınlıktı
sonra yerlere kadar eğildiğim maneviyatımın önünde kalakaldım
şaşkınlığıma şaşıyordum


keşke
düşüncelerim sığsaydı ellerime
bir aralıktan sızsaydı hislerim
renklerin ahengine yetişemediğim
o mahur bestenin olduğu yere
Müjgan’lı dakikalara vursaydı zaman
aklım kalsaydı yine o gülüşte
senden ve benden söz etseydi dinlediğimiz şarkılar
bizi yazsaydı tanımadığımız şairler
ve gülümseseydik satırlara sığmış lığımıza
basamakları daha hızla çıksaydık bu defa
her yanılgımız da kendimizi aklayıp savur saydık mutlu denizlere
gün değseydi mutlu bir tebessümle gülüşlere
başka mevsimlere dokunsaydı hafif bir meltem
savrulan her esintide ben kaçsaydım bu defa
giderli insanlara aldırmadan
yollarıma barikatlar kurmadan, raflara kaldırmadan beklentilerimi
sıradan bir uğurlama için söz geçirseydim nefsime
kendi taşkınlığından düşseydi günahlar
savrul saydım


ve

kaçmadığım bir korkunun önüne dikilseydim heybetlice
sürgün edilmeden aşka düşseydim son defa


affet!
sayıkladım uykuda


Maide Özgüç