ilk söz;


başkasına ait olanı sığdırıp yaşantına
alnından öpemezsin hayatı
tacını alıp bir ilahın kuklaya çeviremezsin
dalgaların çırpınışında kanatsız duramaz
dar-alırsın sıradanlığın hakimiyetinde


gözden düştüğünde kalkamayacağını bilirsin
sözlerinden dökülmemelisin
anlamak bilmek değildir her zaman
maskeli yüzlerde şizofren sayıklamalar dır dışarıda görünen

oysa

hiç bir halt yoktur görünende
görünmeyenin özündedir hadise
fazlasını bilmen bilmek olsaydı gerçekte
her şey çözülür, sıkılırdın mütemadiyen
aklın dur dese de
dışarıda bir şey yoktur
ihtişamlı görüntüler eşittir boşluklar gibi...







işte


beni kendi gölgemde yakalamalısın sevgilim
kandırmadan kendini
kategorize etmeden bildiklerini
kaçamadığım tenhada düşürüp tuzağa
yapış malısın yakama
( sözsel sağanakta savrulman olasıdır yoksa)
ağlamalıyım ilk kapanıp dizlerimin üzerine
gözlerinin içine bakıp meydan okumalıyım sonra
çözülmeli dilim yavaş yavaş aşk sorgusunda

ecel pusuya yattığında
aksamlı cümleleri doldurup kınına
girmeliyim meşkin koynuna
sen kalmalısın his çarpmasında
ben
her yönümü bulamadığımda kaybolup
sen yanımda bulunmalıyım tekrar


geceye karışmalı
sevda olmalı aşk olmalı
lavanta kokulu
akşamın vuslat yükü ayazında
gömmeliyim başımı omuzlarına
mağrur bir baş kaldırış sonrası
ay ışığını takıp tenime
bildiklerimden geçip
var malıyım anladığıma


son sözse


acıya saplanmak değildir özgürlük!

tek hamle fil’in mat edişiyse veziri
sen kendinde kalıyorsun infialde
bense ona yaslanan gölgede






***



Maide Yılmaz Özgüç