kötü insanların ağzıyla konuşuyorum
gülümseyip bir birimize karıştığımız an
sigarasını yakıp ateşe eğilen
ve bir an önce alevlenmesini isteyen
bir yıldız gibi yüzün
kaydı ellerimden aşağı

basit şeyleri büyüterek geçiyordu ömrümüz
bir odayı notalarla donatıp pencereden sarkıtmak istesem
biliyorum aynı gövdenin binlerce esintisinden biriyim sadece
ürkütücü buluyorum kendimi
mırıldanırken ağzım su almış yüzlerce kayık
batıyorum kendime acıyana dek

ellerimi ve kalçalarımı taşıyan sevgili koltuğa başımı koyarken
mimiklerime sıkışan kahredici o eski tavrımı
bir rüyaymış gibi size anlatırken
sıkışıp kaldığım yerde
pencereleri açıp bağırıyorum
bakın
boşluk ne diyorsa benim sessizliğimdir
siyah ve karamsar bir geceden
duyuyorsunuz ya eski günleri
hatırladığınız kadar geri getirmeye çalışıyor benliğiniz beni

tuhaf sürgünlerin ilk filizlendiği yorgun akşamların satırı
şimdi kırmızı değilse bile yarın
öylesine yorucu geçecek ki gün
yeşil miydi üstünüzü örten rüzgar
ağaçlara uzatıp kulağımı
arayacağım kaybettiğim günü gözlerinizde.