ÖbekYasak bir iklimden Apansız esdi bu rüzgâr Kızların saçlarına fiyonklar, Oğlanlara uçurtmalar getirdi Savurdu tüten dumanı Eklendi doğum sancılarına Taşıdı, taşındı Sonra büyüdük biz Hecelendik ürkek dudaklarda Kapılarımız duvarlarımıza açılır oldu Ürkmeyi öğrendik gölgemizden, Ürkmeyi öğretdik gölgemize Bohçasını alıp Bize kaçdı yalnızlık Yurt edindi ıssızlığımızı Koyun koyuna uyuduk karanlıkla Şimdi yok yapraklar Resimler simler yok Gül damlamıyor saçaklardan Üzünçlü hatırlayışların Düş yanıkları avuçlarımızda Bir de bakıyoruz gökyüzüne Belki zamanın O can suyunu indirir mi diye Eski günlerden şiirler çalıyoruz Renklerinden soyuyoruz toprağı Geçimsizleşiyoruz böyle anlarda Ve susuyoruz... |
şimdilerde hangisi kaldı.
anlamlı ve duygulu bir eser.
kaleminize sağlık