t a k v i m l e r d e gün yoktu...
ay karanlığı içmiş
ve
gözleri kararmıştı göğün
yalnızdı bulutlar

i l k

dudaktan dökülen cümlelerin ağ usuyla
dokundu ölüme adam
sonra
ağır ağır gömüldü gözyaşları derine
örttü üzerini düşünce
sonlanırken uzakta feri sönmüş bir hayal
dökülürken fikre saplanmış sefalet
kimse geçip gitmemişti yeryüzünden
kapandı ardından k a p ı l a r


adı / sonu olmayan mevsimde havalandı bulutlar
gökyüzünün mavisinde semaha durdu kuşlar
yalnızlığı içti sonra duygular

çingene kadının sonunu getiremediği kehanet kadardı
avuçlarında kader

t ü t ü n rengi soluklukta aydınlandı sonbahar
geceye uğurlanırken dualar
sesler kayboldu
gözlerinde sükût, ören yeriydi kuytular
dinmeyen açlıkla bekledi kelamı
oysa
ezberlemek vardı ıssızlığı
döküldü ah yerlere


gidene ağıttı, belki de yakarış...


akşamın döngüsüne düştü gölge
kabahati örtündü beden
gözlerinde hüküm giydi suçlar
sustu kabahat
boynu bükük kaldı umudun
yoksunluktu

adam
gölgenin koynunda saklandı
yoktu gelen günlerce...

yağarken mevsimsiz kar
soğuktu ellerinde ölüm
kırağı kesti a ş k
sıcak nefesiyle üfledi tanrı
yeri göğü delip geçti rüzgar
ağladı düşerken her kristal


hüzündü
buzu kırıldı kaderin
ipi koptu yaşantının
gözyaşlarını alıp gitti yağmurlar
nefesi olmayan b o r a n
indi yavaş yavaş derinlere

bulutsuz gökyüzünde çırpınan kuşlar kaldı geriye
acının içinden geçerken
suskundu martılar


’iki adımlık rüya cennetti o an
sevgilim
her yerde sendin
biraz da umut’


’b e n oradaydım
yalnızlığı içmiş gözlerim
ve
ellerimde (d)ona kalan gülüş
bedenimde sancılar
karşılıyordum gül yüzlü baharı
senden sonra...
sonrası yoktu
hazandı her zaman’

titreyince dal suya düştü erguvan
mevsimi içti gözleriyle ay
karanlığa sarındı aşk
yalnızlığa sığındı adam

’oradaydın,
bir buğunun içinde
bakamıyordum
gözlerin sus
bedenin u z a k







ölümleri bağışlayamaz ya insan hani
yığılır oracığa
işte öyle...’



yaşanmış, yaşanan ve yaşanacak her güzelliğe...





Maide Özgüç



okumaya doyamadığım hoş bir şiirdi.

ne güzel akmış gönül kaleminizden ne güzeldi okumak kaleminden bu mısraları..

herdem saygımlasınız üstat. kalemi alkışlıyorum...

( ’b e n oradaydım
yalnızlığı içmiş gözlerim
ve
ellerimde (d)ona kalan gülüş
bedenimde sancılar
karşılıyordum gül yüzlü baharı
senden sonra...
sonrası yoktu
hazandı her zaman’ )

Nasıl derin şiir bu böyle ?
Her anı zor zaman,
Ezbere düşman,
Yüreğe derman
Hayata bakışı harman !
Doğruysa “Sonrası yok”
Gerisi “Hazandı her zaman”
Ne yapsan yalnızdı,
Yine yalnızdı hep adam…

“t a k v i m l e r d e gün yoktu...
ay karanlığı içmiş
ve
gözleri kararmıştı göğün
yalnızdı bulutlar…”
Demek ki kimi var olan hayatlar
Hep böylesi anlar da,
Yüreğini acının bir oltasına kaptırırlar…

Belki de o yüzden
Gözyaşları uçurumdan kayıp gitti sandılar
“Yeryüzü” çıkmazlarının sonun da ona,
“Kapandı ardından kapılar…”

“akşamın döngüsüne düştü gölge
kabahati örtündü beden
gözlerinde hüküm giydi suçlar
sustu kabahat
boynu bükük kaldı umudun…”

Artık söz anılar ordusunun
Gözler mahkumiyetin de mutsuzluğun
Zamanı gelmişti “Kabahat” suskunluğunun
Adı yoktu kurtuluşun
Ve sonunda,
“Boynu bükük kaldı umudun…”

Adam,
Buz tuttu hüznü
Aşk adam’ı olduktan sonra
Bir yalnızlığın zaman yolculuğunda
“Gölgenin koynunda”
Zifiri oldu “Adam” sonunda !...

“karanlığa sarındı aşk
yalnızlığa sığındı adam…”
Tam ölüme ayarlıyken hırçın zaman,
Aşka saplandı hiç gonk çalmadan
Devriliverdi umudun üzerine
Sim siyah bir yelkovan !!!...

“ölümleri bağışlayamaz ya insan hani
yığılır oracığa
işte öyle...”

Not düştü sarı yapraklı “takvimler bu” meş’um güzelliği !!!!....


Her zaman özel şiir ama,
Bazı zaman çok özel !!!...
İnsanın ruhuna duygular, düşünceler serpmekteler
Bu yüzden sonsuz T E B R İ K L E R !!!................