“uçmadı diye kızdığın o yaralı uçurtmanın
gün gelir, anlarsın gidecek yeri olmadığını….”

Vuruluyor bazen uçurtmalar ne yazık ki işte
Tıpa tıp öyle
Sen gezinirken kendi içindeki gök denizin de…

Eloğlu yeryüzü denizin de
O’nun uçurtmaları ise
Sonsuz okyanuslar üzerinde
Ruhunun rüzgarları hep delice !
Ayakları değmez öylelerinin hiç yere…

Seninse yüreğinin o rengarenk yaşam uçurtmalarını,
Ürkek bir kelebek dahi yaralar sevda semalarında uçarken hevesle !
Kalırsın bin kişilik dertlerle bir kişi olarak baş başa sen yine
“Bir ay doğar yalnızlıklarının üstüne
Kendini bulutlara asarsın
Her şey hala O gibi kokar…”
Sen artık hiç uçamazsın
O kokuy’la derin yaralar alırsın !
“konuşsan yakarsın
sussan yanarsın…”
Dursan kan kaybı yaşarsın,
Yürüsen yaralısın,
Pamuk ipliğine bağlı olur aşk hayatın !...

“Bir ay doğar
kapatırsın gözlerini
yarın daha çok çillenmek için
gecenin eteklerinde
bir ay doğar
sen kendini ayıklarken bu şehrin başıboş gecelerinden….”

Evet “Bir ay doğar” doğar ama,
“Daha çok çilleneceksin /sen/ gecenin eteklerine” yapışınca
Kul olacaksın istemesen de sonunda
Ayıklatmak için kendini şehrin vicdanına !
Bilmez misin ki “Başı boş” geceler;
Daha çok severler,
“Yaralı uçurtmaları” yerden yere vura vura !...

Bırakmazlar;
Acılar yüreğine yuva yapınca,
Bırakmazlar, anla ?
“Başı boş geceler” İntihar zevkini bile sana !!!...
Sen intiharı bile ölümden sonraya sakla ???...

Soluk soluğa okunacak bir şiirdi baştan geriye
Modern ve destansı hava estiriyordu insanin içine
Zor bir şiirdi üstelik de
Emek gürlüyordu satırların akışından ter ter yüzümüze !...


T E B R İ K L E R İ M L E !!!!!!.................