kan revan şiirlerin kıyısından dönüyor ellerim
bak
cümlelerim sen gibi kokmuyor artık!

yüreğinin laneti bulaştığında yüreğimin gözlerine
derme çatma yağmurlarda yıkadım düşlerimi
el pençe divanına durdu aklının
zavallı aklım


tutulmamış sözleri soyup kifayetinden
yarı çıplak sokaklarında gezdim şehrinin
içimde kırılan her ayna
ayrı bir ömrün ziyanına tekabül etti
senin karanlığında

ne zaman ki
gece yarısına gelip dayansa akrep
yelkovanın dilinden soktu ağrılı zamanlarım

sıtmalı sabahlara açıldı perdeler
ve
turuncu yalnızlıklar kucakladı güneşi

yalancı sevmelerin göğsüne yasladıkça başımı
etim sıyrıldı kemiğimden
vurgun yemiş çocukluğum damarlarımdan aktı
kangren bir yarayı kundakladım
ipek çarşaflara

sonra
imansız bir selayla
kimsesizliğimin kulağına üfledim adını


utandı cehennem
cennet yandı

amin dedi şeytan

amin!

üç kere
ard arda