AFFET BENİ MEMLEKETİMBir duman özlem, bir bardak gözyaşı Balkonda, öylesine bir akşam sefası Soran gözlerle bakarken yıldızlar Ay küskün, Vakit vuslata hasret ve yine gecenin yarısı Nedense bu saatlerde başlıyor gurbetin sancısı… Şu dağların ardında bir yerde olacaktı memleketim Ne taşını toprağını, ne de coşkun akan sularını Parlayan yıldızlarını, gülen ay’ını özledim Gözlerim dalıp gidiyorken uzaklara Bir kor gibi alevlenir içimde hasretim Uzanırım, bir türlü göğe dokunamaz ellerim… Yanık bir türkü yankılanır şimdi yüreklerden Ayşe kızın deli sevdası düşmez olur dillerden Kim bilir ne telaşındadır muhtar emmi Ve keskin bir tezek kokusu yayılırken Süt taşıyordur sarı kızın memelerinden Gamsız ve kedersiz, huzur içinde yaşarken Nasıl da kopup gelmişim buralara memleketimden… Sevmedi gurbet beni, ben de gurbeti sevemedim İçimde kalan son umutla buralara geldim Gülemedim yıllardır, ağırmış yükü çekemedim Çok çabaladım, çok direndim Ölmek istedim bazı geceler, ölemedim Dönmek istedim yıldızlarının koynuna, dönemedim Affet beni memleketim, senin kıymetini bilemedim… |
görmesek te bir özlem hep var doğduğumuz topraklara