sen sevda yokuşunda attığım ilk adım
yüzüme düşen çocuksu pervasız umarsız ilk gülüş

dilimden düşen anlamlı bir çift söz..

sen alevleri arşa değen
yandıkça çoğalan külleri bile sen olan koca yangınım...

devrik cümlelerime dip not düştüğüm
en gizemli sözcüğümsün...

coğrafyamda hüküm süren deli esintim
çağıl çağıl boz bulanık deli deli akan ırmağımsın...

mısra mısra onlarca şiirim
bu sevdaya kaç şiir sığar bilinmez
ölüm kadar sessiz okuma sen bu şiiri...

rehin bırakıp senli sevişleri göksuda yakamoz hengamesine
içimdeki senle çoğalıyorum hoyratça...

kapa gözlerini sen bakacağım
bu aşşağılar aşşağısı yer yüzüne...

oysa silmeliyim
aklımdan seni anımsatan şarkıları bir bir

düşmeliyim siluetinden bir seni birde beni
bu kasaba gibi ardımda bırakmalıyım kimliksiz künyesiz...

şimdi içimden uzaklara geçip giden göçme kuşlar gibisin
bir başka bahara dönmek ne mümkün...

susturdum içimdeki senli sevinçleri
bir damla yağmura hasret kavrulmuş çöller de kum tanesi gibisin...

rehin bıraktığım
yüreğimin kalabalığına karışan gölge gibisin
içimde senle rastlaşınca neden hala şaşırıyorum...

oysa yumdum gözlerimi görmedim çıkıp gidişini
neden korkuyorum...

şimdi yüreğimin baş köşesinde bitimsiz acımsın...

sustu içimdeki sevinçler
okuma sen bu şiiri söyleyemez sana söyleyemediklerimi...

Hasan ODABAŞI