Veba büyür içimde göğsümü tararken sesler
Gözlerime saray görünür Cehennem
Mavi kubbeli odalar nasıl benzer ki bu kadar ölüme!
Döküyorum bütün yüzümü beyaz sofasına


Gül havalanıyor heybeler dolusu akşamın kederine
Gözlerim narlar içinde saplanıyor ezel ufkuna


Elimde kalan son oyuncaklarımı göverir toprak
Silinir dilimden koyu mavi deniz tortusu nağmelerin türküsü
Hazırlıyorlar çocuk diliyle kara bir uçurtma, uçup gideceğim mâverâya
Bir garip korku tünüyor suyun oyduğu melâl içre mermerime
Karanlıkların kitabesini okurken buluyorum kendimi


Neden giydirdiler temmuz şahitliğinde dikişsiz gömleği!
Oysa mor dövmeli omzumdan emzirecektim yarimi


Yüreğimi serdim akşam serinliğine toprak coşsun diye
Üstünden kervanlar gelip geçsin yağmurların altında
Yağmur benzemez ki ölüme birden bire dağılır evren; birden bire
İkrama boğulur kıyamet silkinirim de erir toprak ve zaman
Fecir yangınıyla yırtılır ufuklar sus derler su derim narıma; su


Zaman, yapraklarını döker hüzünlerin; nabzı durur bulutların
Mevsimsiz kalır dünya bu zambak yangısıyla

Ey yalnızlığa götüren ses
Bu hülya ile koparma kıyametimi
Kusurlarım kazınır da gündönümüne
Bütün hünerlerime çizgi çekilir
Firarisi olurum geçen çağların
Ümitsiz tasalarla yükselir gün
Arzumun şiddeti kesilir
Ölüm doldurur ak sevgi ile ıslanan dudaklarımı