üç pencere
biri sende gözlerini yumuyor geceye
diğeri kimin bilmiyorum serseri
alakalıymış gibi sokak lambasının sarı ışığı
ağlayacak olsam
ilk o kedi
sonra nedense biraz şaşkın
bırakıyorum ay ışığına kelimeleri

ne basit suçluluk oysa dudağındaki yangın
incir sütünün bıraktığı iz
ve angaryası bir kaç gün süren
dallar sarktı pencereme

bende savruldum o gün
hep aynısı oluyordu
sabahları telaş içinde
uyanırken bütün parçaları bir birine geçen
o düş yumağında
sende vardın içimde

nasıl sıyrılır bulut gök yüzünden
uzayacak olsa yeniden başlayan şarkımıza
eşlik ettikçe taze çiçekler
ne kadar inansak bile
seviyoruz demeyecekler

yok olmuyor
ilginç bu hız kervanında
durağı olmayan savruluşlar besleniyor
sevgiler çoğaldıkça keskinleşen yıldız
azaldıkça yağmurlar defnediliyor
korkak nefesimize.