Evvel zamanda bir gün gül küsmüş dikenine
“ Güzelliğime gölge, cana külfetsin” demiş
Diken içlenip sormuş: “ Ağır mıyım tenine?
Halbuki sen benle de hep zerafetsin” demiş
Gül düşünüp taşınmış “şu diken ne yalaka
Başka yer yokmuş gibi konakladı bağrımda”
Kuramadı bağını gül diken ne alaka
Dedi: “ Çık git dalımdan döneceksen çağrımda”



Diken düşündü biraz istenmiyordu artık
Oysaki ona asla ihanet etmemişti
Doğru, çirkindi gülden üstü başıysa yırtık
En zor zamanda bile yanından gitmemişti
Bakarken al yanaklı güzel tomurcuk güle
Sızlasa da yüreği ağlamadı gururdan
Dedi: “Ben artık dönmem, haydi can güle güle”
Üstünden kalkınca yük gül serpildi huzurdan



Bir sabah çoluk çocuk fethetti gülizârı
Çilli, şişman afacan yöneldi bizim güle
Mutlu etmekti yâri günün en güzel kârı
Bilmezdi ki koparsa dönecekti gül küle
Korkudan yaprakları dökülürken bağırdı
“ Yetiş dikenim kurtar koparacaklar beni”
Mırıldanırken diken ihanete sağırdı
“Külfetin kalmayınca gölgen bırakır seni”