Peygamberim
Yüce Allah’ın habibisin
Yetim geldin dünyaya
Yetim ağlayınca gökyüzü de ağlardı
Hep yetimleri kucaklardın bir baba şefkati ile
Başını okşardın bir anne şefkati ile
Garip kaldın sanki bir an
Dertleri saya saya bir zaman
Gönül sensiz garip
Gariplik sensiz iyice garip
Sen garip hüzün yılında kaldın hepten garip
Sıkıntılara çıkan olur mu talip
Rahman yetişti Cebrail a.s. ile
Yürüdün gece yürüyüşü ile Rahmana
Sendin en mutlu en kutlu
Rabbin ile konuştun
Çok çileler çektin yılmadın kaçmadın hep koştun
Göremedik bizler gül yüzünü
İşit ti cümle âlem ismini
Ümmetin olduk ne safa
Cümlemiz sana dedik Mustafa
Koştun her tarafa
Karşı tarafa
Her tarafa
Cümlemiz beş vakitte senin ile durduk safa
Ebu cehil ve yandaşları kuru kafa
Onlar ki örümcek kafa
Attın onları bir tarafa
Müminleri onlardan ayırdın ayrı tarafa
Gönüllerimize senin ile geldi dil sefa
İnanamayanlar imansız gitti öbür tarafa
Onlar sandı akıl var kafada
Nah var onlarda nah akıl nah kafa
Birbirimizi görmeden uzaklardaki sıkıntılara koşuyordun
Anlıyordun birbirimizi herkesi
Yetim büyüdün
Dertler ocağında yetiştin
Rabbin seni büyüttü yetiştirdi
Biliyordunuz yüreğinizde
Mümin sıkıntıda ise o an ne geçiyor göz bebeklerinden anlardın
Kalbinde anlardın
Hemen salardın etrafa ülkelere onlara yardım eli
Bir çok sokak çıkmaza çıksa da
Senin sokaklarında hiç çıkmaz sokak yoktu
Bir parça ekmeği günlerce yavan yerdin
Yarısın paylaşır da yerdin
Üzüm yerken en altında küçüklerini yerdin
Üsteki büyük olgunları yolda geçen olur da
İkram ederim diye yemezdin
Salat ve selam sana ve ashabına
Ehli beytine olsun gül kokulu peygamberim.
Mehmet Aluç