Küskün bir şehri yürümekten yoruldu
Dilsiz geceler boyunca
Islandı ani bastıran bir yaz yağmurunda
Yakamozların gülüştüğü bir eylül akşamında
Yürüdü Yürüdü
Sonra biraz daha Büyüdü
Hayatın emzirdiği çocuk
Kız kulesinin emzirdiği çocuk.

Yorgun düştü yüreği yürümekten
Hayatın kangren ayaklarında
Islak tütün kokan bir sonbahar akşamında
İçi, ihtiras, acı ve hiç atılmamış bilyelerle doldu.
Avuçlarında terk edilmiş çizikler kaldı yaralarından
Bir kaç çürümüş düş kaldı
Tavanı akan anılarından
Düştü ve kalktı
Yürüdü ve yazdı.
Ayakları hep aynı bataklıkta takıldı
Gözleri mor halkalarla tanıştı.

Hayatın emzirdiği çocuk
Ne menekşe gördü
Ne sinema izledi hayatı boyunca
Ne de kalkabildi düşler sofrasından doyunca
Hayatın terk ettiği çocuk
Kız kulesinin emzirdiği çocuk.

Kadir TİLKİ