VE DÖNERKEN DEVRAN
Anlaşılmaz bir melodi vardı
Ve tınısı kulaklarımda Neyi çağrıştırıyorsa aldanmadım Belki bilinmezlikti beni çağıran Belki aydınlığın yorgun ışığı En az ruhum kadar yorgun Sustu tüm kuşlar Kırıktı yürekleri Korkuları diz boyu Süzüldüler birer birer uzaklara Kamaşırken gözlerim Terk edilmişliğin verdiği sızıyla Kimdi ya da neydi terk eden Artık ne aklımda ne de umurumda Yılgın düşler sıraya girdiler Kavuşmanın, kavuşulmanın umuduyla Depresif sanrılar Küf kokulu hatıralar Ve alaycı bakışlar Her şeye hükmeden Yaradan’ın eşliğinde sürerken Ve dönerken devran. Sonu yok ne var oluşun Ne de sevgi denen mefhumun Ve vicdanım Her daim andığım Ne zaman yaslasam başımı İnancım tek duyumsadığım O’nun ışığı tek aydınlığım |
Özlem Demirkaya &*.*&