Ey İstanbul’un sınır boylarında yaşayan çirkin gülüşlü Adam.
Ey gözlerinden beni doğuran, şiirlerinde öldüren şiir gözlü sevgili !

Ben seni vurgun yemiş yanından tutup
kara gözlerime yumup öyle sevmedim mi
dokunma hissini kaybeden parmaklarımın yalazıyla yazıp ,iniltilerini susturmadım mı içimde
yetmeyen mürekkebim yerine ,gözyaşlarımı vurmadım mı sayfalarına ?


Yüreğimin ayan beyan senin oluşuna karşılık,
böyle satır aralarındamı saklayacaktın ,içinde barındıramadığın yüreğimi?


’Bir hıçkırık gibi
tutunuyordum sana yar ’ derken
büyük bir öksürüklemi atacaktın ciğerlerinden ?

Bu kadar mı ağırdı sevdam ?
bu kadar büyük yükmüydü ufacık yüreğim?




~~~~


heyecanından terleyen avuçlarımdan, eser,
ışıldayan bakışlarımda , fer yok şimdilerde.
daralan ruhumun üzerine yürüyor soğuk duvarlar sanki .


’sus’ dedin .

’sustum’ .
dilimin işitilmez halde bitkinliğinle.


zaten uzun uzun ne yazabiliyorum ne konuşabiliyorum
resminde gezinen yılgın parmaklarım
en kara şiirlerimin derinine gömerken yüzünü
acıları uzatmak
donduruyor parmak uçlarımı
yüreğimi burkup
her yanımı koparıyor.




~~~~



bilirsin kolay vazgeçemem senden
bilirsin bir atımlık canım olsa
dirilir yine koşardım yanına
ama yine bilirsin ki
öldürdün beni !
söylesene be sevgili
ölüler geçebilir mi yaşamın ötesine ?
geçemez değil mi ?
-tut nefesini şimdi
-bana hayat veremez artık
-can veremezsin
-dolamazsın artık ciğerlerime...



yetim hayallerimi toplayarak kördüğüm acılarımla
çözemediğim kilitlerini doldurarak gönlümün heybesine
bir kaç sevda kırıntısı şiirlerini alıp
kanatları koparılmış kirpiklerimin ıslanmışlığında
sendelenen şiirlerimin pılını pırtısını toplayarak uzanıyorum
kurtarmamın imkansız olduğunu bile bile
nisan akşamının ,soğuk duvarlarına.
uzanıyorum
korkarak.
düşer miyim bilmiyorum
kurtarmaya çalışırken
yokluğunla delip geçtiğin ’ömrüm’ü .

çirkin gülüşlerinden öpemediğim !
kavuşamadığım içimin acısı !
hoşçakal
düşlerimde kal ........


elysa