inandırıcılığını yitirmemiş gözlerle baktığım
her yaşanmış hayal kırıklığının bir yerinde
mutlaka duruyor saklanmış umut fırtınası





...



düşünüyorum
düşündüklerimin hayatı bana kutsadığı her anın sırrında

çözemediğim acıların anlatılamadığını kavramak
içimdeki insani dürtüyü paramparça kılıyor
ve dişlerinin arasına girip vicdanın
kendimi geometrik şekillere bölene kadar bekliyorum

yitirdiğim benmiyim
yoksa benden ötede kimliği meçhul bir ruhun arınması mı
kelimeler körüklediğim ömrümün dilsiz zamanlarında
ayrışma yapamadığım onca pişmanlık katıldı bilincimin kitabına
ve bir önsöz olup anlatamadım çocukların neden öldürüldüğünü

önce göbeklerinin kesildiğini duygulara resimleyen biz
sonra ruhlarını almayı nasıl anlatabiliriz meczup kanamalarla
kör aşklar bölüştüğüm gece sağırlığında
sevdiğime bile açıklayamadığım inançsızlığımla
nasıl durabilirim çocukların gözlerindeki uykuda
anlatamıyorum ulan
anlatamıyorum içimden geçen şuursuz kaçaklığı
sabah kalktığında üzerine geçirdiği kazağının
öğlen kanla tenine yapışmasını
nasıl izah edersiniz bir çocuğa
hiç mi ezilmez onurunuz
hiç mi düşmez başınız yerin karnına

telafisi olmayan dengesiz bölünmelerle
aklın firarı yağmurlarda ıslanan çocuğa
ruhum rahat ederek hayatı katlettiğimizi ihbar edemem
ama kendimde gördüğüm tüm sanık insanlığı
o çocuğun yüreğindeki kırgınlıkta asabilirim
hemde hiç gözümü kırpmadan...!



...


hadi toparlan sevgilim
toparlan yüreğimin ıhlamur çiçeği
uydurulmuş aşkların
ve ihanete maruz sevdaların mevsiminde çağın gözleri
her baktığı yer atom
her baktığı yer kökünden dinamitlenmiş kadın suretleri
toparlan ruhumun yaralı kadını
toparlan
üzerine ölümler savrulan hayatı kurtarmalıyız
sol yanımızın devrim çocukları acıkır ezgilerin tohumuna
senin saçlarında büyüyen direnç
onların gözlerindeki umutlara su,ekmek, vatandır sevgili
ki
kadınların özleminde nasıl duruyorsa masumane hayaller
ve avuçlarında saklanıyorsa özgürlüğün tarifi
işte öylesine gülüşünde açıyor kardelen dirilmesi
toparlan özümün ülkesi
haydi toparlan...!




...


kaybettiklerimin bıraktıklarında adam olmayı öğrendim
babamın şerefi meslek ediniş öyküsünü
annemin Kürt şivesinden dinleyerek kavradım
ki babamın Laz şivesini hiç hatırlayamadığım düşlerimde
sevgilimin sesinde uyandım

özlediğim bütün kelimelerimi
kağıdın boşluğunda çiziyorum şiirin gövdesine
hepsi bu
hepsi uydurmaktan arta kalan gerçek masumiyetler
aklımın tavan arasında
tozlara bulanmış hayaller olduğunu bilmek bile
umut fırtınasına kapılmama yetiyor

tenine papatyaların ruhu asılı sevgili
en çokta sen anla beni
her teorim
pratikle örtüşmüyor
hayatın o muhteşemliği
bazen benim kayboluşlarım oluyor
kaybetme beni
kaybetme

ey ruhları benim gibi yaralı
bir o kadarda suçlu insan
üzerine giydirilmiş korkuları yırtıp at güvercin zamanında
kanatlarında cesaretin onuru
en uç noktalardan göç
aşkın ve barışın saadetli kutsallığına
ey duyumsadığım tüm canlılar
kainatın bilinmez gözleri sarmalıyor bizi
uğruna yaşadığımız sebepler aşkına
hayatı karantina altına alma...!




....



her kapının açılışı gitmek olmadığı gibi
her gitmekte bitiş değildir
düşlemek yasak
hayal etmek toprak altı edilemez
yaşam hür durmayı
aşkı tüm zorluklara rağmen sahiplenmeyi emreder
ey korkularından başka birşeyi olmayan
gözlerindeki karanlığı kaldır
ve bak renklerin sağanak dağılışına
içimden geldiği gibi anlamıyorum kimseyi
içimden geldiği gibi sorguluyorum o kadar



...



sen
inancıma kavga kadın
ruhuma yoldaş
gözlerime siper sevda
aklımın erdiği kadar seviyorum seni
yüreğimin duvarlarına kazıdığım kadar
umutlarımın aldığı
ve korkmadığım kadar seviyorum seni
hayat en doğru planlarla akışını mutlu kılar
gerisi bazı zamanların yanlışlıklar mevsimi
olduğumuz kadar büyüyelim
olmadığımız kadar çocuk kalarak...!

...

hayatı resimlere döken ressamların fırçalarına dökülsün şiirler...!