uçuk hayallerin ütopik düşleri
göğün akşamıyla devrilse yapış, yapış terli yalnızlığıma

..

hiçbirşeydi herşey
herşeyin dümdüz bir kentinde toplandı, benden eksilenler

laciverti giyinmiş gecenin içinde
üstü açık üşümeler evine sığınmış, çocuklardan öğrendim
kirli gülümsemek, taşlaşmış en vahim kalbin ilacıdır
o zaman çıkarıp attım kaburgamın altındaki kırıkları

rastlantı olsa gerek
bir kadının içime kaçtığı tarifsiz yağmur evvelinde
önünden geçtiğim meyhaneden dilime sürtüldü bir şarkı
ve daha denizin sesini acıkmış kulaklarıma yedirmeden
suskunluğuma basa, basa söylemeye başladım avazımca

nasılda Sokrates kokuyor hava, rüzgar Pir Sultan
ve ağırlığı hüzzam bir türkü gibi limanda gemiler

sokağın Rodrigonun gitar konçertosu sapağında
gezgin roman düşkünlerine Babil kiralayan
üstü başı yıldızlarla bezenmiş gök anneyi görünce
gözlerimin dağlarında uyandı bir eşkıyanın bakışı
masal, masal okunuyordu iç ülkelerde gün artıkları
sakallarımın arasından bir kuş uçtu dış özgürlüğe

duvarlara tasvirlemek istediğim imla hatalı düşler
ve sırtımda yazılı pankartla koşmak hürriyet caddesinde
avucumda bağımsız bildirileriyle halkların kardeşliği
saçlarımda bütün insanlığın bayrağına bir dalgalanma

toplumdan dışlanan çingenelerin, sabah ezanında
lehçesi küfürlü esmer sesleriyle karşıladım İstanbul’u
alaturka bir kitabın eskimiş yüzüyle bakıyordu bana
yedi göz, yedisinde acı, yedisinde ihanet, yedisinde sus
boşluklara kabile, kabile duygular gömüyordu tarihiyle

bir genç kızın göğüs kafesinde sakladığı delikanlıyla

-yaşasın aşkların barışı, yaşasın yasaksız sevişmeler.!

diye haykırdığını ülkemin omurgasına tutunmuş acılarla
ürpererek ve dudağımın u dönüşüne düşürerek gülümseyişi

duydum, duyduk.!

o İstanbul’du
içinde uzuvları kardelenlere dokunan çocukları vardı

sonra
bir pencere, bir buğu, bir tahta sandalye
taze anılarıyla boğazımdan geçen bir bardak çay
sol elimin parmakları arasında gri bulutlu tütün ağacı

yalnızlık suyuna yatırılmış şiirler
tavanla, taban arasında arafın mahşer denklemleri
çözmeye üşendiğim umuda kaç var şifreleri, ruh restorasyonu
bağlaçlar kurarak kelime düşüğü manalar çıkarmak hayattan

oysa
gönlümce deli raporları okumak istiyorum
paramparça edilmiş yırtık ömür notlarında
altı çizgili en dramatik anlamların elinden tutmak istiyorum
baharın bölücü sevmeleri değil, zemheriyle buz tutmuş hasretlerin
ılık gözyaşlarıyla çözmesini istiyorum aşksızlığı, seviyorum ayrıntısızlığı
aklımın bir motel odasına yerleşmiş adamın bavulundaki anılarından
kent hikayelerime koleksiyonlar yaparak, kanatmak istiyorum beni

bana kalan bayramların unutulmuş kartpostalları olsa da
yinede telgraf tellerinden geçen kısacık uzakları özlüyorum
Anadolu’nun bir kasabasında tabureye tünemiş ihtiyar gözlerle
geçmişe dair yakılan, yıkılan ne varsa acıyarak görmek istiyorum

yamalanmış bir yolun katranını ezerek geçen otobüsün
insansız koltuklarından birinde cama asarak geçilen fotoğrafları
ardıma hoşçakal niteliğinde bakarak bir terminalin küf kokusuyla
gidilecek ütopyaların bilgesi, yaşamın sırlarında kaybolmak istiyorum

ve
sonra
taş çürümesi günlükler
radyoda ertesi yarın piyesli görünmez ses gölgeleri
biter anlamsızlığıyla düne dönük yalpalamış enteresan hayaller
bugüne dair yarın diye başlayan gerilimi yüksek ihtimaller başlar

bir ben miyim diye başladığım her sorgulama
cevapsız kavgalarımla bittiğinden artık tükenmeyi göze alıyorum

yinede cebimde gönderilmeyi bekleyen mektuplar olabilir
daha adı, sanı belirsiz şiirler aklımın karalama defterindedir belki

doğmamış çocukların sevgiye ışınlanacakları bir dünya
kadınların eteklerinde yenilenmiş yaşamla gülen hayat olmalı

ne iklimler öldürdüm
ne düşler katlettim
ne kadar yitirdiğimi ben bile unuttum
ne kalpler kırdığımı hatırlamak bir sürgündür vicdanımdan uzaklara

şimdi
öylesine topluyorum güvercin notlarımı
alışkanlıkları olan ezber biatlı rezil değil ruhum
herkesin bıraktığı bir ardı
benim kendimi emanet ettiğim doğrularım var
yanlışlarımı selamlayarak intihar etti güvensizliklerim

artık
koloniler halinde benlerimle mülteciyim
şiirleri duygularıyla işleyen işçi şairlerin özündeki tapınağa

bu kent bir mahzen
her insan gölgesine, bir karanlık uzaklıkta
ve kırmızı şarap eskiliğiyle söylüyor..merhaba..!