Hasret yağıyor üzerime şehrimin yollarında.
Duygularım sırılsıklam.
Kaldırıma taşan sel, ayna olurken bana,
Yanaklarımdaki özlem damlaları
Temizliyor yüreğimden kopan bulanık çamurları.

Gök delinmiş, su kaynıyor her yerde.
Asumanın kırbacı vurdukça toprağa,
Köpükler fışkırıyor yollara.
Hain bu kara sevda!
Bana değil, kentime veriyor ceza.

Oysa sebep de belli;
En büyük ceza, aşk derdi…

Sığındığım saçak altı,
Eskinin izbe meyhanelerini hatırlatmakta.
Hani, o duman altı,
Duvarları mutsuzlukla delik deşik,
Tavanında birikmiş efkâr bulutlarının
Damla damla keskin nem kokusuyla yıkadığı,
Beyaz bardakların tokuşup,
Zoraki umut dağıttığı dert hanelerini...

Hasret sarhoşu yüreğim,
"Yürü" dedi, "At adımını, aldırma sele!".
Götürecekti özlem taşkınları beni
Karlı, soğuk bir kente...

Sel bir hiçtir vuslata açılan yolda.
Bulutlar ağlıyor; alevin sağdığı kızıllıklarda.

Asası aşk, urbası sevda,
Ayaklar yalın, perme perişan;
Düştüm yola, olup bir seyyah,
Bıraktım kendimi ebemkuşağı taşkınlarına.

Amansız kulaçlarla vururken seraba,
Vardım, kış ülkesinin yamacına.
Hasret bitiyordu, duygularım çok hoştu.
Lakin yaklaştıkça gördüm ki; karlı kent boştu.
Özlem evi karanlık, diğerleri loştu.

Bedenim titredi o an, yüreğim coştu.
Ruhum, yitik bir hayalin mengenesinde boğuşurken
Son bir gayretle meçhule koştu.

Gidemedi, dizlerinde hiç derman yoktu;
Burnuna buram buram sevda koktu.
Yığıldı oracıkta, gözlerini dikti soğuk kente;
Son sözlerini söylüyordu belki de...

Ey kış ülkesinin eşiğinden direnen ses!
Bozma, önümde uzanıp giden mavi efsunu!
İçimdeki kinimle, kıyasıya savaşa itme beni.
Ayaklar titrek, kayalar nemli...

Sustu...
Beden koşarken ruha,
Ruh koşuyordu vuslata...