yAĞMUR çOCUK...Hayatının başlığını küçük başlayanlara.... Küçücük saçları vardı hayatın Yağmurlar şıp şıp yağardı... Minicik bir çocuğun avuçları saydamlaşırdı... Göz bebekleri çekilirdi suya... Kocaman olurdu gözünün bebekleri dudaklarını değdirirdi... Ufak bir ter kalırdı dudağında Sürterdi, yayardı terini susamışçasına Annesinin bağladığı yazmayı çözdü... Saçları gümrah-ça aşkla akıverir (di) omuzlarına... Hayatın... Evet... Hayatın ufacık saçları vardı... Ama O’ nun saçları gümrah-çaydı Nisan yağmurudur dedi Yağmur Yağmur Yap- nur... Tık tık O da ne?... Saçlarının köklerine kayan Ellerinden kopma saydamcıklar Ne serindi... Serin serin... Ilık bir ilkbahar hayatına Sonrabarımsı bir ölüm katıyor Saçlarına Derin derin... Birdem çocuk eğdi başını Asfalta vurulan damlalara geldi gözleri... "Gidiyor!... " diyordu Gidiyor... Gidiyor!... Başından damlalar akıyor asfalta vuruluyordu... Heba Heba oluyordu... Önce sessizce kaldırdı önüne ayaklarını ve dimdik tuttu başını avuçlarını açtı ve önünde bir su şişesi... Toplayacağım dedi... Toplayıp atacağım Günesin çatlamış dudaklı çocuklarına... Af’ rikaya... Affa... Evet çocuğun düşünceleri uzundu Ama Küçücük saçları vardı hayatın... Ve yağmurlar şıp şıp şıp yağardı... E F T E L Y A... (Akdenizi cebinde taşıyan kız... ) |