Fercan için...



/’Başkalarını düşün savaşırken, barış isteyen ötekileri...
Su faturanı öderken, düşün sadece bulutlardan su içenleri.
Eve giderken, kendi evine, sokakta yaşayanları düşün/
Sen uyurken ve yıldızları sayarken - baş koyacak bir yastığı olmayanları..
İmgelerle özgürleşirken sen, konuşma hakkı gasp edilenleri düşün
Ve uzaktaki ötekini düşünürken kendini düşün
Ve de ki: Keşke bir mum olabilsem şu karanlıkta…’/



*


Unutma!
rutubet kokulu evlerde, hayalleri üşümüş
ve sanki sadece
senin için büyüttüğüm matematik bilmeyen çocukluğumu...

Yokluğunun bende ki sancısını unutma!
senin için evlat edindiğim öksüz şiirleri
sensizliğe mevzilenmiş küf kokulu yalnızlığımı
ve iyileşmeyi unutmuş despot yaralarımı...
hasretini ezberlemiş
anılar stoklamış halimi
ve hayatına taammüden kastettiğin beni unutma!


/ Sen orada;
anne katili
eli bıçaklı
evlatları
unutma../


Sen burada;
zemheride mendil satan çocukların üşümüş ellerini
öyküsünden etkilendiğin dilenci kadının, o dokunaklı sesini...
yalnızlıktan delirmiş o şairin dizelerini...

Düşün;
aylarca yolları açılamayan köyleri
düşlerine çığ düşmüş insanları

Ve unutma çarpık yapılaşan adaletsiz dünyayı...

Sen orada;
yaprağın ağacı, şairin şiirini terk etmesini-
’yasa dışı iş yapan yasa memurlarını’
sevgi mağdurlarının enkazından beslenen
’sevgi tüccarlarını’
unutma ihanet iniltilerini...


/ Filistin’de, Irak’ta katledilen
rüyalarına kramp girmiş insanları...
Somali’de açlıktan ölen çocuğunun cansız bedenini
kucaklayan annenin acısını unutma../

Sen orada..!
yetimleri
kimsesizleri
sövülen
dövülenleri
heba edilen
çürüyenleri
yağmalanan
yıkılanları
yakılanları
yoksulları
unutma /unutma ki,

’Yüzümüzü düşürdüğümüz kitaplarda kan izleri bırakmıştık!’



(Birdal ERDOĞMUŞ / 2010)