Şiirdir elbet, insanı kendiyle buluşturan.
Şairdir , bozgun bir ayrılıkta anıları buruşturan...

Adaletsiz olan hayattır, kuvvetliyi kuvvetsizle vuruşturan!


*

Sevginin küresel kuraklığında;
hayatın yakasında ellerin-
yaşamın omurgasında yarayı besleyen şiirlerin...

sen,
başkasına dost, kendine düşman!
sen,
okyanusun kursağında Mayakovski’nin umutsuz kayığı;
hiçbir yere ait olmadan
herkese fazla, kendine eksik...

/ Sen, başkasına çoğul, kendine yalnız
herkese doğru / kendine yanlış.../


Başkalarının rüyalarına yattığın uykularda
trajik bir andır, gitmenin boz bulanık yollarında
sadece bir andır hayatlarımıza ilişen
gör ki bu yaralar az, bu şiirlere
şu genişleyen yüreklerde...

Silgisi yok yaşananın, tarihin kanlı sayfalarında
anlamı yok artık şiirin şakaklarında gün batımlarının
işte böyle parçalana parçalana-
uçurum bakışlarında Nilgün Marmara’nın...

*


Zamanın geçmediği yaralarda
içimize kök salan yalnızlığın tohumları...
sürüklendiğimiz hüzün kapanında,
çürüyen bir hayat bizimkisi, yalnızlığın ıssız gövdesinde..

- Ama sen kendinden başkasını (arama) ... sen kendinden başkasını -

Düşün!
kendini intiharla onaranları
ayak basılmamış uzaklıkları
bir cümle düşün, bir şiir yaz ve içine saklan
en bıçaklanmış bir yerinde hayatın, yaralan;
yarana saklan... yoksa nereye koyacaksın yüreğini..

Suçlu bir sevişmenin dehşetinde, ürper!
acıyı sahiplen, anlamına kavuş
şiire sancılan, sevgiye borçlan
kendine yaslan ve geceye saklan...

Günlerin yasaklanmış sevgiler haritasında
namuslu bir yalnızlığa sevdalan.

*

/ Sevginin çöllerinde bir bedevi hüznüyle
kalbini göm! kalbini yanlış yalan aşklara.../

Bilgiyi s/ayıkla, ışığı büyült karanlıklara...
yangınını körükle, kendini ertelemiş bıçaksı kavuşmalara
ve nihavent makamı bir elvedanın zonklayan damarlarında
Leyla’yı kıskan, Kerem’i yan, Mecnun’u çöllere sal...

Ve hiçbir şey sorma..
çünkü her şeyin yanıtı insanın kendisindedir...



(Birdal ERDOĞMUŞ)