Hatırlar mısın Periş
Yıldızların bize eşlik ettiği o balkon sefalarını
Kolestrol yapmaz, faydası da çoktur diye
Yedikçe yediğimiz kabuklu yer fıstıklarını
Ve bu yüzden bir köşede unuttuğumuz
Baldan tatlı peynir-ekmeğimizi
Bir de yanındaki demli çayımızı?

Yüzümüze düşen hilalin ışığından korkup kaçan uykumuzu
Ve kalbimizle beynimiz arasında dolaşan kararsız duygularımızı
Kaseti başa sarıp defalarca dinlediğimiz
Ve dinledikçe hüzün biriktirdiğimiz o muteşem şarkılarımızı?..
Hatırlar mısın?

Sanırım on yıl geçti son görüşmemizin üzerinden
Ve biz on yıl daha yaşlandık, maziye gömdük dünlerimizi
Dostluğumuzu sandığa koyduk, çınlatsak da kulaklarımızı
Unuttuk gençlik çehremizi …

Gönlümüzde güller açardı oysa ki o balkon sefalarında
Kahkahalarımızdan ay düşerdi geceleri üzerimize
Ve o ay kol-kanat gererdi şarkımıza, türkümüze
Hele, o gülüşler arasında çayımıza karışan gözyaşlarımıza
Ne demeli, geceyi uzatmak için pencereye astığımız perdemize?

Dalıp gider, susardık arada sırada
Sen yalnızlığın tozonu alırken üzerimden
Ben içimdeki çocuğu sever, okşardım sessizce
Yürürken, otururken, düşünürken,
Düşlerken o vardı çünkü hep yanımda.

Birlikte büyür, birlikte boy atardık ikimiz
El ele dolaşırdık, kah köyümün yaylalarında,
Kah ağaç gölgelerinde
Kah şehrimin izbe sokaklarında beraberdik biz onunla…

Güler, oynardık, bazen bezden bebekler dikerdik
Bazen balonlar şişirir havaya yollardık mavi mavi
Kavga da ederdik ara sıra, oyuncaklar yüzünden kırardık birbirimizi
Sevinçlerimiz, kederlerimiz ortaktı, biz ikiz kardeş gibiydik Periş
Kendime bir elbise aldığımda, onu da giydirirdim tepeden tırnağa
Ve seyrederdim uzaktan uzağa…

Ama şimdi o çocuk yok artık Periş
Terk etti, yalnız bıraktı beni, ışığımı da alarak gitti
Kimsesizlik dokuyor hayat tezgahım
Ellerim üşüyor, yüreğimden gözyaşı dışarı taşıyor
Gönül bahçemde çiçek kalmadı, her şey sapsarı
Hayatımın rengiydi o, gidişiyle bütün renkler öldü
Varlığım sorgulanıyor şimdi Periş, sorgulanıyor!..

Hatırlar mısın,
“çok mutluyum çünkü içindeki çocuk çok canlı,
seni ayakta tutuyor, hayatına renk katıyor”
demistin bir gün?

O çocuk öldü, yüreğim keder topluyor artık Periş
Sohbetler kesildi, suskunluk çığ gibi büyüyor
İçim acıyor, öksüzlüğüme yetimliğim de eklendi
Benden bir can koptu, bedenim ruhumu terk etti
Sahnede dram oynuyor, komedi sona erdi
İçimdeki çocuk öldü Periş!..

Yalnızlık kendi gölgesiyle gönül eğlendiriyor
Hayatın içinde sıradanlıklar umarsızca yol alıyor
Dudağımdan kopan pişman gülüşler bir bir önüme düşüyor
Yıkık köprülere yasladığım yalnızlık büyüdükçe büyüyor Periş…

Ben sana yalan söyledim Periş
Ben hiç çocuk olmadım, içimde hiç çocuk büyütmedim
O çocuk gençliğimdi, hayallerimdi, hayallerim öldü
İçimdeki çocuk gençliğe veda etti
Onu zamansız toprağa gömdüm Periş…

Rukiye Çelik
Ankara /3 Nisan 2014