Şairi unutulmuş bir şiir gibiydim, ne heceydim, ne de nesir
Annemin ilkiydim, onyedisinde kucağında
O, genç bir kızın hikayesindeki küçük gelin
Ben, bir çocuğun masalındaki oyuncak bebek...

Birlikte büyüyecektik, sallayarak beşiklerimizi
Hatta ninnilerle avutarak hayallerimizi
Parklarda gezdirecektik çocukluğumuzu
Sınayacaktık anne-evlat ilişkimizi...

Dünyaya gelmiştim annem senle, duvara asılmıştı resmim
Bilinmez bir hayata açılmıştı gözlerim
Alem bana, ben aleme yabancıydım
Yeni bir öykünün son paragrafına eklenmişti adım!..

Evet akan su misaliydi ömür, gelip geçti yıllar
Kanatlanıp uçtu zaman, büyüdüm anne oldum sen gibi
Hayatın coğrafyasında çok şey değişti
Ne gülistanda güldüm, ne değirmende buğday tanesi...

Anne-baba-evlat çarkında dönen bir dönme dolaptım
Yoğruldum, harmanlandım, dal-budak saldım
Mevsimler gibi dörde ayrıldım, yazında hayatın, kış da oldum
Soğuğunda kışın, çiçeklenmiş kiraz ağacı da
Kimi zaman çayırdaki çimen
Kimi zaman çamın dibindek kuru bir kozalak da oldum!..

Bir gün dağ, dağ üstüne devrildi
Bulutlar yere indi, bahçeler çiçeksiz kaldı...
Anneliğimi unuttum, annemin bana bakan gözlerindeki acıda
Ölümün soğuk yüzünü, elleri buz tutmuş azraili gördüm...
Nerden bilirdim ki, gün gelecek kuvvetli bir rüzgar esecek
Ve ben bir gün babamın vedasıyla duldasız kalacağım
Bir gün annemin vedasıyla göğümde yıldızlar sönecek
Ve anneciğimin, canımın okyanus gözlerinde mavi ölecek
Düşlerim toprağa, hasretim mezar taşına yazılacak...

Yalanmış be anneciğim-babacığım gözlerinizdeki ışık
Ve beni gördüğünüzdeki gülüşünüz yalanmış
Bir kağıt, bir de kalem bırakmışsınız acımı yazmam için
Bir de suyu hiç tükenmeyecek iki göz
Her gün gözyaşımla suluyorum bıraktığınız siyah gülleri...

Rukiye Çelik
Ankara/ 11 Mayıs 2025